Geschiedenis

ER WAREN EENS …
een bende stoere vrouwen die de uitdaging aangingen om zich op 22 weken te laten klaarstomen voor een kwarttriatlon. Voor de triatlonleken: een kwarttriatlon bestaat uit 1000m zwemmen, 40km solofietsen en eindigen met 10km lopen. Het niveau van de dames was heel verschillend. Er waren getrainde vrouwen die ook andere sporten beoefenden of vrouwen die wel al eens geproefd hadden van de start to run tot minder sportieve vrouwen. Maar allen hadden ze één gezamenlijk doel en vooral het lef om er tegenaan te gaan.

Gespecialiseerd materiaal hadden de meesten niet. Er werd gefietst met een gewone stadsfiets, een sportieve fiets of zelfs een retro koersfiets. Al snel hadden ze de smaak te pakken en werd er meer en langer getraind naar aanloop van de kwarttriatlon. De zwem- en looptrainingen gingen nog. Zo kon je je loopschoenen snel aantrekken wanneer je de kinderen aan hun sportclubs had afgezet of lopen tussen 2 wasmachinecyclussen door. Maar die fietstrainingen waren een ander paar mouwen.

Het werd steeds hoe langer hoe moeilijker om de fietstrainingen te combineren met gezinsleven, huishouden, werk/studies… Het is nu eenmaal niet zo evident om op zondagochtend, wanneer iedereen wil uitslapen, jezelf te motiveren om op te staan en op die fiets te kruipen. De motivatie vinden om dan ook nog eens alleen op de fiets te kruipen was dikwijls ver zoek. Dat in groep sporten veel leuker, gezelliger maar vooral motiverend is, is algemeen geweten. Op deze manier ontstond Ironisatie(*). Dat hield in dat één iemand van de groep een fietstochtje uitstippelde in haar regio en iedereen op sleeptouw nam.

Zo werd er op één van de fietstochtjes het idee gelanceerd dat het toch wel leuk zou zijn mochten we nu eens allen hetzelfde tenue aan hebben. En waarom niet elke week een gezamenlijke fietstraining inlassen? Of waarom geen echte damesfietsclub opstarten? Een fietsclub voor iedereen en niet enkel triatleten, een club die los stond van triatlon, gewoon een toffe bende dames die wekelijks gaan fietsen? Het idee was gelanceerd. De eerste stappen naar een clubnaam en clubkleuren werden gezet.

Vier dames namen verder initiatief en gingen aan de slag. Ze zochten uit wat er allemaal gedaan moest worden om een officiële fietsclub te worden. Maar de ontnuchtering was groot. Daar kroop behoorlijk wat werk en tijd in! Wie zou dit allemaal op haar schouders nemen? Er kwamen wel heel wat goeie ideeën en initiatieven naar boven maar niemand durfde of wilde de kar echt trekken. Geregeld werd er wel eens nieuwe impuls gegeven maar ook die stierf meestal een stille dood.

Tot er eentje haar schouders onder de clubkledij zette. Ze vond een verdeler aan redelijke prijs en duwde even door… meer hadden de anderen niet nodig om er volledig voor te gaan. De kar was vertrokken. Er werden sponsors gezocht, een logo getekend, het tenue werd ontworpen, een verzekering afgesloten, een bestuur op papier gezet, een huisreglement gemaakt, een pasdag georganiseerd, website en reclamefolders werden ontworpen, pers werd ingelicht, … en nog zoveel meer tot zelfs het inzamelen van geld via een eigen Feels naaktkalender.